On call at Phnom Penh

Hier gaan we dan, ik besluit om op mijn dienst (pediatric and plastic surgery) 30 uur van wacht te zijn. Op de vraag wat ik nodig heb, krijg ik " you need pillow and sheet to cover your body at night" als antwoord...Dat belooft. Ik wapen me met Samourai's (het plaatselijke energiedrankje) en vertrek met goeie moed naar het publieke ziekenhuis van Phnom Penh.
Het is zot. We beginnen de dag met een thyroidectomie, vervolgens verwijderen we een tumor, die de grootte heeft van een meloen, op de rug van een 24-jarig meisje. De arme Cambodjanen wachten altijd veel te lang (lees jaren) vooraleer ze beslissen naar het ziekenhuis te gaan. Dit levert veel schrijnende beelden op. Wanneer de avond valt, komt het ene accident na het ander de spoedgevallen binnen. Ik moet maar eens met mijn ogen knipperen en er staan alweer 10 nieuwe Cambodjanen op spoed met de gruwelijkste fracturen, losgerukte ledematen, plettrauma's... 's Nachts opereren we nog maar liefst 3 patienten met een hemoperitoneum (voor de niet-geneeskundigen: een bloeding in de buikholte) door een accident. Mijn laatste patient heeft dan ook meerdere darmperforaties. Uiteraard heeft het  ziekenhuis veel te weinig plaats om al deze patienten een bed aan te bieden. De gangen in het ziekenhuis liggen bezaaid met patienten die met hun infusen proberen wat rust te vinden of proberen te herstellen van hun operaties. De verpleegsters leggen zich gewoon te slapen in de operatiezalen zelf. Je leest het al...het was een zotte wacht, waar ik vanalles heb meegemaakt. Zelf heb ik mij uitgeteld een uurtje kunnen neerleggen op een tafel in de vergaderzaal.
Nu is het tijd voor wat gepaste ontspanning (een Angkor of Tiger biertje zal mij goed smaken :) )

Sihanoukville en Koh Rong

Liefste blog-volgertjes,

Waar zullen we beginnen?

Vorig weekend hebben we het wat verder gezocht en zijn we met ons vier naar Sihanoukville getrokken, een kuststadje op 4u van Phnom Penh. Opnieuw weg van de drukte en op zoek naar een zeebries en zand onder onze voeten! Beide hebben we gevonden, en het was echt een relax weekendje. Zaterdag gingen Fien en ik naar Koh Rong, een eilandje op 1u (snel) varen van Sihanoukville, terwijl de jongens besloten om in het toeristische kuststadje te blijven en de komende drie dagen niet van hun strandzetel te komen (ze hadden ook wel nood aan rust, na een gemene voedselvergiftiging). De zee was - op zijn zachtst uitgedrukt - woelig (maar we hielden stand, echte zeebonken!) en de beloning voor onze dooreengeschudde magen volgde in de vorm van witte stranden, palmbomen, kleurrijke houten bootjes en een authentiek vissersdorpje...Koh Rong...waar men geen ziekenhuis of brandweer heeft (let op met die lucifers!), waar de elektriciteit uitvalt tussen 8u 's avonds en 2u 's nachts, en waar ze ecologisch verantwoord omgaan met hun eiland (weg met de rietjes en plastic flessen recycleren)... We waren blij dat we de oversteek gemaakt hadden! Het werd een zalige dag en we kregen ook definitief dat bleke Belgische kleurtje weg, hoera!
Zondag opnieuw wat zon, zee, strand maar dan op het vasteland, waarna het voor ons alweer tijd werd om terug te keren naar PP (maandag werkedag!) in een gammele oude bus met freezing airco.

Hadden we de Gertjans nog zitten plagen dit weekend met hun voedselvergiftiging...dan diende de pay back time zich maandag aan :-(. Ook Fien en ik vielen ten prooi aan onze eerste (al zijn we er niet blij mee) voedselvergiftiging in een kleine maand Cambodia. Niet slecht, maar toch liever te vermijden... Ons "Cook it, boil it, peel it or forget it" principe en Elke's paranoia hadden gefaald! Geen barbecue kip (de vermoedelijke boosdoener) meer voor ons de komende weken.
Gelukkig was ons leed van korte duur (we hebben onszelf maandag zelfs nog naar stage gesleept, maar gelukkig konden we 's middags rusten), en dinsdag waren we weer back on track!

Op stage zagen we ook weer het één en het ander. Ik zag al meer borsttumoren in vergevorderde stadia dan ik ooit in Belgie heb gezien/zal zien (leve de screeningsmammografie, echt!), en mocht assisteren bij een mastectomie (het verwijderen van de volledige borst met okselklieren) en een Wertheimoperatie (verwijderen van de baarmoeder met eierstokken en lymfeklieren omwille van baarmoederhalskanker..). Opnieuw, leve de screening voor baarmoederhalskanker in België en het preventief vaccineren van jonge meisjes tegen humaan papillomavirus. De kennis is er wel in Cambodia, de middelen jammergenoeg niet.
En Fien? Die deed woensdag een 30uur wacht mee op de pediatrische en plastische heelkunde, maar daarover zal ze meer vertellen in een volgend blogbericht!

Warme groetjes (al koelt het hier ook al meer af 's avonds, heel af en toe hebben we een truitje nodig)!

Xxxxxx

Kien Svay en Kirirom

Hallo iedereen!

Het is ondertussen alweer donderdag en we hebben nog niets over ons vorig weekend geschreven...!
Zaterdag ontvluchtten we de chaotische drukte van Phnom Penh en reden per tuktuk naar Kien Svay (Koki Beach), een riviertje gelegen op één uur rijden van onze hostel. Het bleek een heel idyllisch plekje te zijn (beeld jullie drijvende rieten hutjes in verbonden door loopplanken aan weerszijden vh water), waar vooral Cambodjanen rust komen zoeken na de werkweek; we waren dan ook de enige toeristen daar, zalig! Samen met onze tuktukchauffeur konden we ontspannen in hangmatten en smulden we van een gebraden kipje met rijst; hier eten ze trouwens de volledige kip op,  zelfs de kop met snavel en al!

Zondag vertrokken we dan samen met onze Cambodjaanse vriendin Nasy naar het Kirirom national parc, gelegen op 2u rijden van PP. De snelweg hier verschilt echter gigantisch van Belgische snelwegen; alles wat wielen heeft, mag rijden op de national roads (ook fietsen!) en hier geldt de wet van de sterkste...camions first! Er wordt ook duchtig ingehaald (zelfs rechts indien links niet lukt en niet altijd met evenveel marge, maar ik ben dan ook de bangerik) en geclaxonneerd. Er valt echter heel wat te zien langs de kant van de weg, en geregeld werd een stop ingelast om wat kleins te eten (Cambodjanen eten hier de ganse dag door): jackfruit (het minder stinkende broertje van de durian), gegrilde kikkertjes, kokosnoten, mais op de barbecue.... We zouden geen honger lijden!

Kirirom national parc was echt de moeite; prachtige bossen, heuvelig gebied, rode aarden wegen, meertjes en watervallen van 40 meter hoog... We bleven er kamperen in tenten, wat niet veel verschilt van kamperen bij ons, met uitzondering van de gigantische spinnen en reuze mieren, brrrr  ;-)  !
Plezant weekend!

Deze week werd er echter ook weer gewerkt, en we hebben weer wat dingen gezien die we meer dan waarschijnlijk niet meer  zullen zien eens we terug in België zijn! Zo kreeg Fien drie patiëntes over de vloer die allemaal behandeld waren met visolie-injecties om cosmetische redenen, wat natuurlijk niet het gewenste effect had. Ook zien we hier vaak tumoren in zeer vergevorderde stadia, omdat patiënten dikwijls te laat naar het ziekenhuis komen, uit geldgebrek, angst of omdat ze eerst traditionele geneeskunde proberen. Ik was ook getuige van een geval van zinloos geweld en woonde een operatie bij van een man die een riek in zijn onderrug had gekregen, maar als bij wonder werden geen vitale structuren geraakt. Met slechts één Rx,een kniptang, metaalzaag en wat creatieve chirurgie kwam de man er al bij al goed vanaf. Zo zien jullie dus, een stage dag brengt hier altijd boeiende en onverwachte dingen met zich mee!

Lia suhn hao-y (fonetisch "ljeesenhaai", goodbye) !

Xxx Elke en Fien

Nieuwe Cambodjaanse vriendjes

Op stage leer ik Nasy kennen, een 7de-jaars Cambodjaanse studente geneeskunde, die ook stage loopt op plastische heelkunde. Tijdens een moeilijke thyroidectomie, waarbij we beiden niets kunnen doen, vraagt ze of ik geen zin heb om deze middag met haar typisch Khmers te gaan lunchen...daar hoef ik niet lang over te twijfelen.. ;-) we pikken Elke op op gynaeco en rijden samen met haar vriendin in hun Lexus naar een typisch chic Cambodjaans restaurant. Ze bestellen verschillende voor ons ongekende gerechten, die we alle 4 samen opeten. Super lekker en gezellig :-) We pikken de Gertjans op en rijden naar Udong Mountain, een beetje buiten PP. Daar bezoeken we een tempel die op een heuvel staan. Prachtig uitzicht. Tussendoor eten we nog allerlei typische lekkernijen, onder andere een heerlijk mals

kippetje inclusief kippenpoten...de avond eindigt met heerlijke cocktails en flou die ook eens op het podium kruipt en nog een showtje geeft ;-)

Khmer Soviet Friendship Hospital

Soo-a s'day!
(Hallo in Khmer, ons vocabulaire beperkt zich voorlopig tot dit en Akun = danku)
Even een berichtje met wat info over ons ziekenhuis. Fien en ik werken in het Khmer Soviet Friendship Hospital (KSFH om het wat sneller te kunnen typen) ofwel AKS (Hôpital amitié Khmer soviétique), een public hospital gelegen op 5km van onze hostel, waardoor we iedere dag 10 km in de benen hebben (goeie fietsen !), maar dat zijn we ondertussen al gewoon...we rijden zelfs niet verkeerd! (Papa, daarvan sta je waarschijnlijk versteld). Het ziekenhuis is redelijk groot, bestaat uit verschillende paviljoenen met een hoofdgebouw van 4 verdiepen en iedere ochtend wordt de "slagboom" met een touw voor ons omhoog gedaan door een bewaker die ons ook al begint te kennen :-) . Fien werkt, zoals ze eerder al zei in vorig bericht, op de afdeling plastische heelkunde bij Dr. Mok Theavy en zijn collega's, en ikzelf loop rond op de eerste verdieping op de dienst gynaecologie bij Dr Kina en bij Dr Sakhvy, het hoofd van de materniteit. Allen sympathieke dokters en de communicatie verloopt zowel in het Engels als in het Frans  De afgelopen dagen was het wat zoeken, al zijn mijn (vele!) medestagiairs heel behulpzaam en wijzen me overal de weg. Tot nu toe heb ik vooral operaties meegevolgd (keizersneden, , hysterectomieen, ...), die grotendeels hetzelfde verlopen als in België, al is de steriliteit wat minder en kan je vanuit de ene operatiezaal de operaties in de andere zaal volgen (tegelijk een hysterecomie en een keizersnede bij een tweelingzwangerschap meevolgen? Check!)

Tot de volgende !
Cambodjaanse groetjes, Elke en Fien.

Operation Smile

Vandaag ben ik begonnen met mijn missie, operation smile. Operation smile is een non profit organisatie die overal ter wereld kindjes met hazenlipjes opereert. (http://cambodia.operationsmile.org/) Onder het motto "Changing lives one smile at the time" opereren plastisch chirurgen van overal iedere maand enkele dagen in Phnom Penh. Regelmatig gaan ze ook op nog grotere missies.Ik kwam net op tijd toe om

aan deze missie in het Khmer Soviet Friendship hospital deel te nemen. Vandaag opereerden we maar liefst 13 kindjes. Ik mocht meteen mee opereren. Het was een lange zware dag, meer dan waard :) Morgen maken we minstens even veel kindjes gelukkig. :D

De fietsqueeste

Hallooo, hier zijn we weer! Drie blogberichten in evenveel dagen, voorlopig zijn we nog vlijtig ;-) We hebben echter opnieuw wat te vertellen. Phnom Penh beginnen we beter en beter te kennen; we verdwalen al niet meer in onze eigen buurt (= het noordelijk gedeelte van het centrum, bij de rivier), hebben onze ontdekkingstocht al wat verlegd en zijn gaan eten in een meer toeristische buurt vol gezellige restaurantjes en rooftop bars. Het was de laatste avond met onze grote bende; oorspronkelijk waren we met 10, maar Nick en joekio zijn dinsdagochtend vroeg al vertrokken richting Siem Reap, waar zij de eerste zes weken stage lopen, en vandaag hebben we ook afscheid moeten nemen van Tine, Jolijn (die naar Kratie trekken) en Drieke en Griet (die nog verder moeten, richting Banlung, in het noordoosten van het land). Vandaag waren we dus nog maar met 4: fien, mezelf en de twee Gerjans (flou en Meyer om verwarring te voorkomen). We besloten om vandaag op fietszoektocht te gaan. Een fiets leek ons handig, aangezien fien en ik in het Khmer Sovjet Friendship hospital (KSFH) zullen werken, dat op 5km van onze hostel ligt. Zo gezegd, zo gedaan. We werden naar de "All the same Market" gebracht (what's in a name) door meneer Two en zijn tuktuk, waar hij ons hielp bij het afbieden. We belandden in een straat vol fiets shops en hebben denk ik elke shop geprobeerd, tot we genoeg konden afdingen (lager dan 30dollar per fiets zijn we echter nooit geraakt, maar aangezien de vraagprijs meestal 40-45 dollar was, is dat zeker niet slecht) . En toen waren we de trotse eigenaars van 4 deftige fietsen! De whole wide world of PP lag voor onze voeten! En we hebben al goed gefietst :) . Morgen fietsen we voor het eerst naar ons ziekenhuis, spannend! Good night PP (tropische storm op dit moment).

First impressions of Phnom Penh

Na onze jetlag te verwerken, zijn we eindelijk weer een beetje frisman/vrouw. We trekken er op uit om de vele drukke straatjes van phnom penh te verkennen. Iedereen fietst, brommert, tuktukt kriskras door elkaar. Oversteken doe je dan ook best zonder veel na te denken en gewoon door te lopen. Overal waar je kijkt zie je lachende, zwaaiende jonge mensen. Oude mensen zie je zelden, heel deze generatie werd uitgeroeid door de genocide onder leiding van Pol Pot.
Kortom vriendelijke Cambodjanen die schaamteloos staren naar onze reflecterende bleke witte huid ;-)

Reizen is altijd een beetje lijden...

E-i-n-d-e-l-i-j-k... Na 24 uur rijden, treinen en vliegen zijn we in het land van bestemming aangekomen! Met de auto ging het naar Lille, waar we op de TGV sprongen richting Paris Charles de Gaulle, om ons vervolgens voor 12u in een Cathay Pacific stoeltje te ploffen vr een dagvluchtje richting HongKong. Dragonair vloog ons daarna nog vlotjes door naar Phnom Penh.. Reizen is echter altijd een beetje lijden, en dus verloren we nog wat meer tijd (hoera, 24u zonder slaap!)  met Cambodjaans paperassengedoe (ze roepen je naam af en dan mag je je paspoort afhalen, chaos!), een ebola vragenlijst (fever? No. Sore troat? Fien: euh....ja) die zelfs niet bekeken wordt, en het doorlopen van nog enkele controlepostjes. Welcome to Cambodia! De laatste etappe besloeg een plakkerig en krap taxiritje (afdingen en kosten besparen...met 5 in een taxi!), maar nu zitten we hier allemaal in de lounge van het Eighty8Backpackershostel. Time for some relaxing!